-
Ironman world championship, supporteren op niveau ;)
Een laatste knuffel en dan verdwijnt hij de duisternis in, in de richting van de start van zijn langverwachte avontuur, zijn jongensdroom. Zelf zoek ik mijn weg richting het water voor een mooi plekje langs de kant. De lucht is roze gekleurd en langzaam vindt de zon haar weg. Een ontelbaar aantal mensen staat langs de kant. Rijen dik staan ze opgesteld langs het water. Sommige een nat pak voor lief nemend. En alhoewel geen deelnemer vanaf deze afstand herkenbaar is, probeert iedereen de roze of blauwe badmuts van zijn geliefde te vinden. En dan, na de start van de pro’s is het zo ver. In het vroege ochtendlicht komt…
-
Voor alles is een eerste keer… Run-Bike-Run
Het is alweer bijna een jaar geleden…. Enthousiast en met knikkende knieën sta ik aan de start. Geen idee hoe ik efficiënt mijn energie ga verdelen over 3! onderdelen. Om nog maar niet te spreken over de wissels. In mijn hoofd heb ik al meer dan 100 keer gewisseld deze week, maar praktisch gezien wordt vandaag toch echt de eerste keer. Uiteraard ben ik te snel weg en bereik ik na 5 kilometer hard hijgend mijn fiets. Een prima wissel, gevolgd door 20 Kilometer fietsen, vlak, over de dijk van Spijk. Het is fris vandaag, maar gelukkig droog. Opgelucht trap ik de kilometers weg en krijg er steeds meer plezier…
-
Stick to the Ironman-plan
Voor het eerst de afgelopen dagen loopt de stress nu echt op. Ik tel de mensen voor me en kijk opnieuw op mijn horloge. Over 1 minuut starten de pro’s en in plaats van dat ik geniet van de ambiance, de sexy stem van Paul Kaye en de aanwezigheid van al het publiek, sta ik al een half uur in de rij voor een 10tal dixies waarvan ik weet dat ze niet te harden zullen zijn. Samen met Striek schuifel ik langzaam in de richting van de start van het laatste hoofdstuk van dit avontuur. Een kus van mijn lief, een high five van mijn schoonouders en daar gaan we…
-
UltraTessa did it!!
De spanning stijgt naarmate de kilometers afnemen en mijn uitlaatklep om het met mezelf uit te houden wordt afgesloten. Vrijdagmiddag reis ik samen met mijn kamergenoot en mede-100km-loper naar plaats van bestemming. De supportcrew, bestaande uit mijn fantastische lieve moeder en zus (Claudia Striekwold, ze is je misschien wel bekend), zijn er al. Om 3:45 gaat de wekker. Race Day! Het startschot is om 5:00 uur en mijn racevest ligt al klaar, dus ik hoef alleen nog maar te ontbijten, koffie te drinken en het startnummer op te halen. Helaas hoef ik niet 3x naar de wc. Shit. Nee, dat juist niet. Ik moet altijd 3x naar de wc voor…
-
Raceverslag Ironman Port Macquarie: Thunder from downunder 2.0
Sommigen noemen het kranzinnig, voor anderen is het een droom: een Ironman Triathlon wedstrijd. De afstand is enorm, eerst 3,8 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen. En met die afstand in de benen moet je ook nog eens een volledige marathon hardlopen. Edosports atleet Claudia Striekwold aka ‘Striek’ deed het. En om het allemaal nog heldhaftiger te maken, was haar Ironmanrace in warm en bergachtig Australië. Zij maakte voor ons een verslag van haar race waarin ze streed om een ticket voor Kona: “Waarom dáár helemaal?!” is de vraag die de meeste mensen stellen.. Nou, ik ben er nog nooit geweest, de wedstrijd valt in de schoolvakantie, en het parcours…
-
That’s the teamspirit: raceverslag Team Triathlon Arnhem
Al na een baan of 4 heb ik een mantra: “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een kat, per ongeluk opgesloten in een draaiende wasmachine, hap ik angstvallig naar lucht. Met mijn armen maai ik in het rond. Het is nog mijn enige doel levend de kant te halen (kan iemand een reddingboei gooien?!). Ik doe een poging de bubbels van mijn teammie te volgen en thank *** krijg ik van achter af en toe een zetje. “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een aangespoelde walvis rol ik de kant…
-
Raceverslag: Veluwse MTB competitie Zutphen
Na een iets te korte nacht en nét iets teveel Antwerpse biertjes in een Arnhemse kroeg (Sanne was vrijdag jarig, vandaar), ging op zaterdagochtend de wekker. ’s Middags was dé wedstrijd, mijn allereerste MTB wedstrijd ooit. Met -nu al- de allerslechtste wedstrijd voorbereiding ooit. Gezelligheid kent geen tijd Normaal gesproken drink ik geen alcohol de dag voor een (hardloop)wedstrijd, of hooguit 1 wijntje en ga ik op tijd naar bed. In ieder geval houd ik er rekening mee. Maar nu zat ik opgezadeld met een lichtelijke kater. Heel irritant van mezelf. Althans zo dacht ik er vandaag over. Gisteren vond ik het nog een goed idee, die Antwerpse bollekes en…
-
TransGranCanaria Groep
Het is een uur of 3 in de nacht. Het foliedekentje waar ik onder lig kraakt en knispert. Onder in mijn rug prikt een matje van kunstras. Wanneer ik mijn ogen open kijk ik in de felle lichten van de evenementenhal in Maspalomas. Even blijf ik liggen. Ik ben kapot, doodmoe en gaar en wil eigenlijk alleen nog maar slapen. Tegelijkertijd vind ik mijn eigen vermoeidheid ongepast. Naast me op het matje liggen Marjolijn, Peter, Ingo, Frank en Suus, finishers van respectievelijk de 30, 82, 125 en 265 kilometer van de TransGrancanaria. Zelf heb ik vandaag niet meer gedaan dan een poging om iedereen onderweg of aan de finish te…
-
De eerste keer
door Sanne De eerste keer, iedereen heeft er wel een herinnering aan: onzeker, spannend, onhandig, pijnlijk… Maar niet minder grensverleggend en iets om trots op te zijn. Want stiekem wil je natuurlijk dat iedereen weet dat je hét voor de eerste keer hebt gedaan. Ik ken niemand die níet onzeker is over de eerste keer. De lezersbrievenrubriek van de Hitkrant en de Fancy stonden er vroeger vol mee. Onzekere lezers die zich afvroegen of ze al klaar waren voor hun grote moment. “Lieve Marjolijn, denk je dat ik er klaar voor ben?” De spanning is immens. Maanden heb je hier naar uitgekeken en naar toe geleefd. Stapje voor stapje heb…
-
Van twee walletjes eten…
door Sanne Ik geloof dat ik een jaar of 20 was, toen mijn ouders richting het zuiden verhuisden. En dan ook écht het zuiden, ergens tussen Heerlen en Maastricht, het Limburgs heuvelland. Onbegrijpelijk, vond ik. Want wat is er te verkiezen boven de Rijn, Korenmarkt, Posbank en Veluwe? Destijds in de pauze van mijn sportieve ‘carrière’ boeide de omgeving me maar weinig. Ik vond Limburg vooral heel ver weg van mijn mooie Arnhem.
