Raceverslagen,  Raceverslagen,  reizen,  Trailrunning

Raceverslag: Marathon du Mont Blanc

Raceverslag: Marathon du Mont Blanc

De bovenstaande foto verklapt het al. Ik heb de finish van de Marathon du Mont Blanc gehaald. Maar juist bij trails gaat het niet om de finish, maar om de weg ernaar toe. Die weg ernaartoe begon al in oktober 2015. Toen was de loting. Samen met mijn ‘loopgroep’ Running Improvement schreven we ons in. We hadden enorme mazzel dat onze groep was ingeloot voor de 42 kilometer!

Bergmarathon

En hoeveel 42 km al best ver klinkt, is deze bergmarathon eigenlijk nog verder. Er zitten namelijk 2700 klimmende meters in en ook nog 1700 dalende meters. Iets waar wij absoluut niet op kunnen trainen in Nederland. Hilarisch vonden sommige mensen het in Kenia, toen ik vertelde dat ik mee ging doen aan deze marathon. Dat uitgerekend ik als Nederlander, met een land zo plat als een pannenkoek, mee ging doen aan zo’n race.

Raceverslag: Marathon du Mont Blanc

Vorig leven

Tja. Ik hou nou eenmaal van bergen en het zou me niks verbazen als ik in mijn vorige leven een berggeit was. Ik hoopte maar dat ik mijn skills als berggeit dan niet helemaal verleerd was. Want in dit parcours zaten niet alleen serieuze beklimmingen, maar ook serieuze en technische afdalingen.

Tapen

Op zondagochtend ging om ongeveer 4:00 uur de wekker (lees: kamergenoten die opstonden). De vorige dag had ik alle spullen die ik mee moest nemen (dat was nogal wat!) klaargelegd. Wel moest ik mijn voeten nog intapen. Van mijn Beat The Sun avontuur had ik nog steeds 2 blaren en daar maakte ik me wel een beetje zorgen over. Dalijk moest ik om zoiets stoms als blaren opgeven. Dat zou echt suf zijn. Niet aan denken.. gewoon goed intapen die handel.

Naar Chamonix

Na de havermout was het tijd om naar Chamonix te gaan. Iedereen stond klaar om te vertrekken en het wachten was weer eens op… mij?! Toegegeven, voor de trainingen wil ik nog wel eens te laat komen. Maar bij wedstrijden ben ik altijd op tijd. Laten we het er op houden dat er een klein misverstand was over het tijdstip van vertrek. Hoe dan ook, we waren ruim op tijd voor de start. Onze tassen met kleding konden we afgeven en deze zouden naar de top van de berg worden gebracht door de organisatie. Want de finish was op de top  en dus niet in het centrum van Chamonix. Na een laatste wc-bezoek (oftewel een duik in de bosjes) en een groepsfoto was het tijd om te starten.

Marathon d mb start RI

Start

Om 7:00 uur ’s ochtends klonk het startschot. Hoewel ik van meerdere mensen te horen had gekregen dat ik vooraan moest starten, stonden we toch redelijk achteraan met onze club. Ik vond het ook stom om in mijn eentje naar voren te gaan en ik dacht ook dat het wat overmoedig zou zijn. Dit was mijn eerste bergmarathon, misschien moest ik het maar niet te hoog in mijn bol krijgen.

Achteraf had ik daar wel spijt van, want de eerste 17 kilometers zat ik achter een stuk langzamere lopers. Die kon ik niet of nauwelijks vanwege het parcours. Dat was jammer, maar een les voor de volgende keer.

Van Chamonix naar Argentière

Vanaf het centrum van Chamonix (1035m), klommen we heel geleidelijk naar Argentière (1250m). De eerste 10 km gingen lekker. Maar zoals gezegd, ging het wat mij betreft wel te langzaam. Veel lopers gingen heuvelop al wandelen, daar waar ik prima kon rennen. Het voelt niet prettig als je niet je eigen tempo kan rennen. Maar het goede nieuws aan dit hele verhaal was, dat ik sowieso niet té snel van start ging.

33775986
Eerste drankpost

Na ongeveer 10 km was de eerste drankpost. Ik dronk flink wat water en vulde mijn waterflesje bij. Er stond volgens mij ook eten, maar daar nam ik nu nog niet veel van. Ik had al wel een -zelf meegebracht- gelletje genomen. Ik had stokken meegenomen, maar die was ik pas van plan om bij de grote klim naar de Col des Possettes (1997m) te gebruiken.

Happy runner

De eerste 17 km had ik die stokken nog niet nodig. Op die mooie paadjes door de bossen kon ik het wel zonder stokken. Ik liep lekker, voelde me goed had gevoelsmatig (maar misschien ook wel in werkelijkheid) de hele tijd een glimlach op mij gezicht. Dit is waar hardlopen wat mij betreft om draait. Dit is waar ik het heel gelukkig van word. Dit is trailrunning!

Cake

Van te voren wist ik al dat de eerste helft van de marathon het minst zware deel zou zijn. Nadat we Vallorcine (1260 m), vlakbij Zwitserland, zouden passeren begon het pas echt. Vanaf daar is het stijgen naar de Col des Possettes (1997m). Bij de drankpost voor 17 km deed ik me tegoed aan cake. Halleluja, wat smaakte die cake goed. En ik nam TUC-jes, fruit en.. nog meer cake. Ik vulde mijn waterflesje en pakte mijn stokken van mijn rugzakje.

Music MDMB

Col de Possetes

Kom maar op met die klim. Het was file lopen naar de top, maar in dit geval vond ik dat niet zo erg. Hier viel niet te rennen en was het een kwestie van wandelen. En dat wandelen ging me wel goed af. Heel af en toe was het mogelijk om te dribbelen. Op de Col de Possetes was een drankpost en daar stond een bandje en een man op een gitaar te spelen. Geweldig!

Weer

Ik was ontzettend blij met het weer. Het was bewolkt en daardoor niet al te warm. Voor de foto’s wellicht wat minder, maar voor het hardlopen des te beter. Na de gitaarmuziek, klommen we verder naar de Aiguilles des Posettes (2201m). Daar zouden we worden beloond met een panorama van de Mont Blanc. Al was het dus wel bewolkt.

in de wolken

Technische afdaling

Daarna kwam de technische afdaling. Ik dacht dat ik na mijn downhill oefen sessie van tijdens BeatTheSun heel wat gezien had. Maar sommige stukken van deze downhill gingen mijn pet te boven. Daar kon ik toch niet altijd rennen en moest ik een paar keer slikken omdat het toch wel spannend was. Maar na het lastigste stuk met de rotsblokken gehad te hebben ging het weer lekker. Fijn zeg, deze lange afdaling.

ALLEZ ALLEZ

Langs de route stond heel wat publiek en wat was het publiek enthousiast. Ik hou van de Franse uitspraak van mijn naam: “Erliiiiiendè” en de vele aanmoedigingen in de vorm van ALLEZ ALLEZ, Bravo! en Bon Courage. Heerlijk! Het mooiste van alles was misschien wel dat Anne-Hester en Sander op een aantal punten van de wedstrijd stonden om foto’s te maken, ons aan te moedigen en ons eventueel te voorzien van extra eten en drinken.

30 K

Net voor het 30 km punt stonden Anne-Hester en Sander weer. Volgens hun zat ik maar een klein stukje achter Kees. Mijn trainer. De hele weg had ik alleen gelopen. We hielden allemaal ons eigen tempo aan. Vanaf de eerste kilometer was ik alle trainingsmaatjes al kwijt. Ik had dus geen idee waar iedereen liep. Normaal gesproken kom ik tijdens de marathon niet in de buurt van Kees. Hij liep zijn 1e (weg) marathon in Rotterdam in een super snelle tijd. Hij deed er maar 2 uur en 49 minuten over. Daar waar ik er 3 uur en 44 minuten over heb gedaan. Verschilletje!

Samen met de trainer verder

Bij de drankpost van 30 Km zag ik hem. Hij leek wat verbaast om mij aan te treffen. In verband met een blessure aan zijn knie moest hij een stuk rustiger aandoen. Alleen Eric en Rogier zaten voor hem. Kees besloot om verder samen met mij te lopen en ik vond het prima. Ik wist dat het allerzwaarste gedeelte nu nog zou komen. De twee colletjes die we nog op moesten, zouden heel erg zwaar worden. En wie kun je dan beter bij je hebben dan je trainer?

33890335

Feest

Dus daar gingen we weer, heuvelop. Ik merkte dat ik wat minder scherp begon te worden. Af en toe verstapte ik me bijna en een paar kilometer geleden was ik ook al door mijn enkel gegaan. Toch kon ik nog steeds lachen. Ik vond het één groot feest daar in de bergen.

Mannelijkheid

Maar het mooiste is toch wel de downhill. Ik besloot iets voorzichtiger te zijn omdat ik vooral wel op mijn benen wilde blijven staan. Maar heuvelaf ben ik op mijn best. Ik merkte dat sommige mannen dachten dat ze mij wel even in konden halen. Iets met mannelijkheid en niet door een vrouw willen worden verslagen? Grappig genoeg, lukt ze dat dan niet zo makkelijk. In ieder geval niet downhill.

Gezelligheid kent geen tijd

Hoe dan ook, ik ging lekker en Kees rende gezellig met me mee. Hoewel, hij had downhill veel pijn in zijn knie. En misschien deed het hem ook wel pijn dat hij samen met een vrouw moest rennen 😉 Al was het een troost dat die betreffende dame wel door hem getraind was.

Bergaf betekent ook bergop, dus daar gingen we weer omhoog. Iedereen was behoorlijk stil toen we omhoog wandelen. Ik kreeg elke keer de neiging om te gaan zingen, maar ik wist me nog in te houden. Ik geloof niet dat het me in dank zou worden afgenomen.

Déjà-vu

Onderweg moest ik ook vaak denken aan een wintersport vakantie met vriendinnen, een aantal jaar geleden. Toen we ergens in een uithoek aan het lunchen waren en we met de stoeltjeslift naar boven moesten. Door de harde wind ging de stoeltjeslift opeens niet meer en moesten we een uur lang in onze ski outfit en ski’s de berg opklimmen. Dit voelde als een déjà-vu. Gelukkig had ik nu een hardloopoutfit aan en geen ski’s om mee te slepen.

Shirtjes wissel

Maar zwaar was het wel hier. De kilometers gingen tergend langzaam want niks was vlak. Eindelijk was daar de laatste drankpost voor de finish. Na flink wat te hebben gedronken en te hebben gegeten, waren we er weer klaar voor. Bijna dan. We stonden boven op het Aiguilles Rouges massief en het was hier fris. Ik besloot mijn kletsnatte T-shirt te verwisselen voor een droog hemdje en een jasje erover heen te doen.

Laatste klim

En toen begon het allerzwaarste deel van de race. Er viel weinig te rennen maar het was vooral veel lopen. Het was hier prachtig, maar ik verlangde nu toch wel naar de finish. Kees had onderweg van een andere Nederlander gehoord dat de laatste klim naar de finish killing is. Je ziet de finish liggen, maar je bent er nog lang niet. Het is een ongelooflijk lange steile klim omhoog.

Franse humor

En het verhaal van die Nederlander klopte helemaal. Wat was het zwaar. Wat een humor hebben die Fransen om dit in de laatste kilometers van een marathon te stoppen. Mijn horloge gaf inmiddels 42 km aan, maar we waren er nog niet. Ook dat nog, het parcours was gewoon langer dan 42 km. Maar iedere top kun je bereiken, zolang je maar door blijft klimmen.

mont blanc finish

Finish

Dus na 43 km op mijn horloge ging ik samen met Kees over de finish op 2000 meter hoogte. Onze tijd: 7 uur, 11 minuten en 5 seconde. De beloning: één van de mooiste uitzichten op de Mont-Blanc! Ik wil nog veel meer schrijven en mensen bedanken, maar dan wordt het een extreem lang verhaal. Dat is het nu al. Dat komt dus later.

Un grand et immense merci

Maar wat was het een geweldig avontuur. Zowel Beat The Sun als de Mont Blanc Marathon. Chamonix heeft mijn hart gestolen en wat ben ik dankbaar dat ik beide evenmenten op- en rond de Mont Blanc heb mogen meemaken. Un grand et immense merci…aan iedereen.

MontBLanc take me back

                     When everything feels like an uphill struggle, just think of the view from the top!

8 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

tien − vier =